Aşırı korumacı ebeveyn tutumu
Bu yıl kendinizi kaç kere çocuğunuz yerine ödevlerini yaparken buldunuz. O kaydıraktan kayabilecekken kaç kere kendinizi öne atıp diğer çocukları inciteceğinizi düşünmeden çocuğunuza siper olmak için hamle yaptınız? Salıncak sırasını çocuğunuza vermediği için diğer çocuğu üzeceğinizi kıracağınızı hiç düşünmeden azarladınız? Peki o sırada annesinin/babasının tutumu ile kendini kötü hisseden çocuğunuz?
Aşırı korumacı ebeveyn tutumunun çocuğun sorun çözme becerisini geliştirmeyeceğini bilmelisiniz. Çocuğunuzu geleceğe hazırlamak üzere, çocuğunuza mutlaka sorumluluk vermeniz gereklidir. Çocuğunuz karşılaştığı meseleleri kendi başına çözebilmeli.
Ebeveyn olarak bize düşen görev; Çocuğun sorun çözme alışkanlığı kazanmasını sağlamak olmalı
0-2 yaş arasında çocuğunuzla sağlıklı bir bağ oluştuysa sonraki süreçler daha kolay geçiliyor. İhtiyaçlarının karşılandığı, aşırı korunmadığı, bağımsızlığının desteklendiği ortamlarda çocuk kendini güvende ve rahat hissediyor.
Düşmesine izin vermezseniz kalkmayı öğrenemez.
Düşmemeyi öğrenmek için de çocuğun düşmesi lazım. Bu şekilde yetişen çocuklarda güvenli bir bağ oluştuysa, ergenlik döneminde de çocuk aileden kopmaz ve sıkıntılarını paylaşır. Eğer bağımsızlığına izin vermezsek çocuk sürekli uzaklaşmak ister. Bu da aile içerisinde çatışma sebep olur. Çatışmaları müzakere edecek bir ortamı oluşturmak da gene biz ebeveynlerin elinde. Bu da çocuğun kendi ifade edeceği ortamı sağlamakla oluyor. Çocuğumuz adına karar almak yerine onun kararlarını ifade edeceği ortamları oluşturmak bizim ellerimizde.
Her sorumluluğu anne-baba üzerine alır ve çocuğun yapması gerekenleri çocuğunun yerine yaparsa çocuk sorumluluk almadan büyür. Anne veya baba, aşırı korumacıysa çocuğun sorun çözme becerisi gelişmez. Çocuğunuz bu şekilde sağlıklı yetişemez ve ebeveynlerine bağımlılık geliştirir.
Bireyselleşmeye daha az fırsat tanıyan bir kültürümüz var. Çocuklarımızın ihtiyaçlarını biz düşünüyoruz ve çocuklarımızın yerine biz karar veriyoruz. Karar verirken çocuklarımızın görüşlerini her defasında almalı, onların kararı dışında verdiğimiz kararın gerekçesini rasyonel olarak açıklamalıyız.
Çocuğumuzun bağımsızlığına izin vermezsek, sürekli uzaklaşmak ister
Çocuk sağlıklı sınırlarla büyütülmeli aşırılıktan kaçınılmalıdır. Belki çocuğunuz kendini koruyamayacağı kadar küçük olduğu yaşlarda birtakım tehlikelerden korunabilir. Kendini koruyacağı sınırlar devamlı genişletilerek sorumluluk alması teşvik edilmelidir.
Çocuğunuzun ergenlik döneminde sizinle daha önceden kurduğu bağ bir miktar zayıflayabilir. Bu hayatın rutini içerisinde son derece normaldir. Ergenlik döneminde topluma kendini kabul ettirmek isteyen çocuğunuz ile aranızda çatışmalar başlayabilir çünkü çocuk tek başına varolmak ve daha bağımsız olmak ister. Buna hazırlıklı olmak ve arzu ettiği bağımsızlık kendine zarar vermeyeceği sınırlarda olduğu süre izin vermek gerekir ki, çatışma ortamları oluşmasın.
