Yarın 1 Haziran 2020’de yaklaşık 2.5 aydır evlerimizde kaldığımız sürenin sonuna geliyoruz. Normalleşme adı altında bu evde kaldığımız sürenin ikinci etabını yaşayacağız. Yaklaşık 2.5 aydır enteresan günler geçirdik. Yarın için zihni karışık, şaşkın hisseden, endişeli olan bir ben miyim diye merak ediyorum.
Geçen hafta okuduğum bir yazıda bu yeni normalde uçlarda olan insanlarla yeni dönemin zor geçeceğinden bahsediyordu. Aşırı titizlenen grup ile aşırı rahat davrananlarla uçlara ayrılmış insanlar bu yeni dönemi çekilmez kılacak diyordu. Ben ezelden beri titizlenen tarafta olduğum için titizlenen endişeliler arasındayım. Çalıştığım işyerinde elini yıkamadan tuvalete giren kadınları gördükçe görmezden gelmeye çalışıp mümkün mertebe temastan kaçınırken bu yeni dönemde neler yaşayacağız endişesi beni sardı.
Bundan 2 hafta önce kızlarımı sokağa çıkardığımda maskesiz bir şekilde arkadaşları ile oturan bir arkadaşı gördüğümde gözlerime inanamayıp lafı uzatmadan uzaklaşmaktan başka çare bulamasam da, içten içe rahatlıklarına kızıyorum. O benim tuhaf bir şekilde abarttığımı düşünürken, ben de çok onu itici buluyorum.
Parklarda çocuklarının pis ellerine yiyecek tutuşturan ailelere hep takılmışımdır. O çocukların ellerindeki gıdalardan bir çoğu da paketli gıdalar, cips vs. oluyor. Şimdi gene aynı manzaralar var parklarda. İnsanlar temizliklerine gene dikkat etmiyorlar. Gene o pis elleriyle tuttukları gıdaları başka çocuklara ve ailelere teklif ediyor. Ben kızlarıma kendilerini korumalarını ve insanlarla aralarına mesafe koymaları gerektiğini anlattım. Kızlar uyguluyor ama üstlerine doğru koşan arkadaşlarından kaçmak durumunda kaldıkları bu günlerde benim kızlarım nasıl normalleşecek?
Peki biz bu şartlarda nasıl normalleşeceğiz?
İçimden geçen cümleyi bırakıp, şimdilik gidip yatayım.
Ben en normal sayılan zamanda da normal sınırları içerisinde değildim ki. Bu salgın benim normal olmayan sınırlarımı daha da yüksek duvarlarla çevirdi.
1 Haziran’ı 2 Haziran’a bağlayan gece
Ben pandemi sürecinde çok fazla sohbet programı takip etmedim. Online eğitimlerden çok faydalanamadım. Ama az önce meraktan ve şans eseri bir programı sonuna kadar takip ettim. Program konuklarından biri Deloitte Insan Kaynaklarında sorumlu bir beyefendi ile İstinye Üniversitesi Öğretim Görevlisi bir hanımdı. Programın sonunda Şebnem Hanım şu sözlerle tamamladı, salgın dolayısıyla eve kapandığımız bu dönemde canımız sıkılmasın diye sarıldığımız uygulamalar, oyunlarla verdiğimiz kişisel verilerimiz dolayısıyla geçmiş olsun dedi. Evde kaldığımız süre boyunca sırf can sıkıntısından kurtulmak için gönüllü paylaştığımız verinin işlenmesi dolayısıyla eğilimlerimi keşfeden akıllı veri işleyiciler artık bizleri daha iyi tanıyor. Programın akışını dinlemeyen için ilk duyduğunda şok edici bir kapanış olsa da, şu bir gerçek ki veriyi doğru ve etkin işleyebilen kişi ve kurumlar için bu evdekaldığımız dönem bir vahaydı. Faydalanan faydalandı, bu veriden verimi önümüdeki dönem alacak atılımları atabilirse, bu dönemden kazançlı çıkacak kişiler onlar olacak.
Bana gelirsek, dediğim gibi ben yazıp çizsem de telefonuma uygulama kurmaktan ve oyun oynamaktan pek de hoşlanmam. En son ne zaman bilgisayar ya da mobil oyun oynadığımı hatırlamıyorum.
Bu yazı devam edecek…
Sadece tarihe bir not düşmek ve samimiyetle hissettiğim duygularımı paylaşmak istedim.
